Lieve Lique,  ik houd véél van jou…❤️❤️

Lique en Diana 1971

Met je zus uit eten geweest lieve Diaantje “kom op ma, we gaan even ergens rustig zitten en eten, en als je weer nee zegt wacht je maar in de auto tot ik terug kom “…….😶 En met je zus ook voor jan joker op en neer naar Den Bosch gereden. Nee, ik ga niet openbaar schrijven waarom. Maar je zus en ik zijn soms té impulsief, net als jij dat was, wat dat betreft waren we alle drie precies hetzelfde. 


Daarna met je zus op visite geweest bij boven- buurvrouw Clasien. Zo nu en dan vraagt buurvrouw Clasien of we op de koffie komen, even gezellig kletsen over van alles.
En elke keer weer ontdekken we overeenkomsten. Zo is buurvrouw Clasien een beetje familie van mij, en was zij de leidster van de zondagschool toen ik een jaar of zeven was.
Oma Jopie vond dat ik daar naar toe moest. 
Toen ik hier kwam wonen en Clasien zag viel meteen het kwartje. Zij herkende mij niet, en was héél verbaasd dat ik haar wel herkende.
Ik kan héél goed gezichten herkennen al zeg ik het zelf.


Afgelopen week was ik even in de Lidl, daar haal ik ayran voor mijn kleinkinderen, en wie liep ik daar tegen het lijf ? Helga, een klasgenootje van de lagere school.
De eerste keer dat ik haar tegenkwam was kort na jouw overlijden lieve Diaantje. 
Toen kwam ik nog weleens bij de Jumbo en ik herkende haar direct. Ik stopte naast haar met mijn winkelwagen en zei ” jij bent Helga….ja, zei ze, maar wie ben jij ? 
Dat was zo’n leuke ontmoeting, Helga is bijna nog net zo verlegen als toen we bij elkaar op school zaten.
Deze week zag ik haar na een lange poos weer bij de Lidl, en toen ik met mijn winkelmand vlak voor haar stilstond herkende ze mij ook meteen. Het was alsof we elkaar nóóit uit het oog verloren waren. Dat zijn bijzondere dingen,  net zo bijzonder als de ontmoeting met Clasien. Deze ontmoetingen zijn kostbaar voor mij, een stukje jeugd dat in levende lijve terug komt…….memories, ik vergeet nooit hoe belangrijk ze zijn in mijn leven…….🌷❤️

Stilte…😢

Lieve lieve Di, 

Ja, het was een poos stil, ik schreef wel, maar steeds weer verwijderde ik de berichten. Een gedicht in plaats van, omdat de schrijfsels té negatief voelden. Misschien is mijn bericht ook nu weer niet positief, maar ook de zon schijnt niet elke dag.Mijn verdriet om jou neemt de laatste tijd steeds weer heftig toe. Ik voel mij vaak zo verdrietig. Lichamelijk zit ook de boel tegen, ik heb het ook véél te druk en maak mij ook veel te druk.Het lijkt misschien dat ik het lekker relaxed heb, maar dat is wat men denkt, de werkelijkheid is echt anders. 

Ik kan het mijzelf ook niet vergeven dat ik zo meegaand geweest ben toen jij in het ziekenhuis werd opgenomen. Te laat… je man had véél eerder de ambulance én mij moeten bellen, in mijn hoofd blijft de gedachte dat de omstandigheden dan anders geweest zouden zijn. Als….maar ik kan deze gedachte niet los laten. Ik lig wakker van de gedachte …..als ….als….Ik kan hier met niemand over praten, het verscheurt mij van binnen lieve Diaantje. Natuurlijk heb ik dit tegen je man gezegd, en volgens diverse mensen is dat ook de reden dat hij het contract met mij heeft verbroken. Maar waarom….waarom ?

Het huis waarin jij woonde mag ik niet meer binnen, de urn met jouw as staat in zijn huis, jouw persoonlijke spulletjes staan in zijn huis, alles wat aan jou herinnert staat in zijn huis.

Ik vind het zo moeilijk om dit te accepteren mijn lieve Diaantje…… ….ik mis je zo….😢😢

Gitzwart….🖤🖤💔

Misschien begint alle troost wel met stilstaan. Kunstenaars kunnen ons daartoe inspireren. Dan denk ik bijvoorbeeld aan het werk van de Duitse Käthe Kolwitz, en van de Nederlander Armando. Hun werk is vol mededogen, doordat ze laten zien dat leed niet mooi is. Wat opvalt in hun werk is de hoofdkleur, gitzwart.
Beiden voelden zich nauw verbonden met mensen in ellende: armoede, oorlog, verlies, ook van een kind. Armando is onder andere bekend van de zwarte ladder als herinnering aan het concentratiekamp Amersfoort. 
Laatst stond ik stil bij zijn beeld Melancholia, in de beeldentuin van het Kröller-Müller Museum op de Hoge Veluwe. Bij die sculptuur dacht ik aan die brief vol radeloos verdriet van een vader. Hij had achttien jaar geleden zijn veertienjarige zoon verloren, en nu, door een noodlottig ongeval, zijn andere zoon.
‘ Over verlies van al je kinderen lees ik niets in uw boeken,’ schrijft hij mij.
Het voelt bijna als een aanklacht. Schreef ik er inderdaad niet over ? Ik ken wel mensen die al hun kinderen verloren, soms hun enig kind. 
Misschien zweeg ik erover omdat het zo zwaar valt stil te staan bij dat zwarte waarin geen licht of zin te ontdekken is.
Pure zinloosheid. 
Ik keek naar die reusachtige sculptuur van Armando, niet alleen gitzwart, maar ook te groot voor een mens. Overweldigend. 
Dit beeld bracht me tot stilstand. Dit is misschien wel het enige wat je kunt doen: stilstaan, kijken, zwijgen.
Kunstenaars die dit zwarte verdriet verbeelden reiken ons de hand. Zij troosten door te zien en te erkennen: zij zetten het verdriet op een sokkel, en geven het woordeloos stem.
                              ~~~~
( Uit Troosten )

Gemis…

Gemis

Gemis 
geeft een onophoudelijk verlangen 
een lek dat niemand kan dichten

gemis
is de herinnering aan wie je was
aan wie je nog had kunnen zijn

gemis
is een zeer, een wond die niet geneest
een liefdespijn die schrijnt in de ziel

gemis
is hopen dat je weer binnen zult komen
dat je maar tijdelijk weg was.

           ( Uit: Troosten )

” Ga toch eens wat leuks doen, of laat je eens verwennen bij de kapper, koop iets leuks voor jezelf “……daar zal je van opknappen”.
En wat als ik dat nou helemaal niet wil, ik word al opstandig als zoiets tegen mij gezegd wordt. Bemoei je niet met mij, laat mij met rust. Natuurlijk is het goed bedoeld, dat moet je dan toch zeggen, maar nu even niet !
Het zit de laatste tijd absoluut niet mee. 
Je zus werkt zich ook een slag in de rondte, en zo gaat het in ons geval dubbel op . 
Ik herinner mij nog dat jij altijd tegen ons zei als we naar de stad gingen ” gaan jullie maar samen, ik vermaak mij wel, ik app jullie als ik het zat ben, en dat was ook zo, jij kon je heel goed vermaken in je uppie.

Samen met je zus zou ik afgelopen zaterdag naar de stad gaan, en echt Diana, toen we iets te lang naar onze zin op de lift in de parkeergarage moesten wachten begon het al. We ergerden ons echt overal aan. 
Ik heb al moeite om vanuit mijn huis naar de stortkoker te lopen, maar door de stad slenteren ging helemaal niet.
” Kom, we gaan ergens koffie drinken, ik heb er genoeg van, en eigenlijk wil ik naar huis……samen hebben we koffie gedronken boven bij de Hema, en daarna terug naar huis.
Het is ons beiden allemaal teveel. 
Tranen staan klaar achter mijn ogen om bij elk dingetje naar buiten te komen. Ik moet echt mijn best doen om aardig te zijn, er is niks waarvan ik echt geniet en wat mij blij maakt. Ook maakt het mij niet uit wat ik aan heb, het zal mij worst wezen.
Hoe het je zus vergaat mag ik niet openbaar maken, dus dat doe ik dan ook niet.
Wij zijn niet meer dezelfden als toen jij er nog was. Toen hadden we plezier met ons drieën, deden wij leuke dingen samen, toen was bij jou in de tuin zitten met koffie en een koekje al een feest…..
Vanmiddag zat ik met Gijs op het balkon in de zon, aan de overkant liep je echtgenoot voorbij zonder op of om te kijken…..

Gijs is mijn echte steun en toeverlaat, altijd geduldig naar mij luisterend, nóóit boos als ik zijn vacht nat maak met mijn tranen. En ik, ik schuif opzij in bed zodat Gijs tegen mij aan kan liggen, naast elkaar luisteren wij samen muziek, of kijken wij een film, of kijken wij samen naar foto’s van jou…….

Altijd dicht bij ons, jij, in ons mijn hart tot eens de stem van Jezus Christus je zal zeggen om op te staan uit het graf……. ( Johannes 5:28-29 )
Jammer dat zo weinigen hierin geloven……

Wij missen je lieve, lieve Diaantje  ❤️❤️🌷

Eindtijd…

Wat begrijpen de meeste mensen niet?

De meeste mensen willen niet begrijpen dat wij in de eindtijd leven. Ze zien wel wat er in de wereld gebeurt, het raakt ze niet. Het zal hun tijd wel duren………” het is altijd zo geweest en het zal altijd wel zo blijven”.

In de laatste dagen zullen zware tijden aanbreken die moeilijk te doorstaan zijn. Want de mensen zullen alleen om zichzelf geven en om geld. Ze zullen verwaand zijn, arrogant, lasteraars, ongehoorzaam aan ouders, ondankbaar en ontrouw. Ze zullen geen natuurlijke genegenheid hebben, voor geen enkele overeenkomst openstaan en kwaadsprekers zijn.

Ze zullen onbeheerd en wreed zijn en geen liefde voor het goede hebben. Ze zullen verraders zijn, roekeloos en opgeblazen van trots, met meer liefde voor genot dan liefde voor God. Ze zullen een schijn van vroomheid hebben maar de kracht ervan niet blijken te bezitten…

( 2 Timotheus 3: 1-5 )

Ja,jij……

Jij die
niet onverschillig blijft
jij maakt het verschil 

jij die
niet toekijkt maar mij aankijkt
jij maakt het verschil 

jij die
doet wat je belooft
jij maakt het verschil 

jij die
laat merken dat je aan mij denkt
jij maakt het verschil 

jij die
niet zegt: ieder voor zich en God voor ons allen 
jij maakt het verschil 

jij die 
met mij in de moeite van de onmacht blijft
jij maakt het verschil. 

                             ******
( Uit Troosten)

???

Wie een dierbare verliest krijgt allerlei vragen. Over de doodsoorzaak, het verloop van de ziekte, leeftijd, of er ook kinderen zijn…..
Niet altijd wil je een antwoord op vragen geven, bij mij ligt het er maar net aan wie wat aan mij vraagt.

Er worden nog maar weinig vragen aan mij gesteld. Men gaat ervan uit dat ook voor mij het leven verder gaat. 
Het leven gaat ook verder. Het is vier jaar geleden dat jij ons moest verlaten maar tijd is voor mij geen passerend iets. Geliefden die zijn overleden verdwijnen naar de achtergrond, dat zie ik ook hier op deze herinneringssite. Er is nauwelijks nog iemand die op deze site aan jou denkt mijn lieve Diaantje, maar dat deert mij niet, ik heb deze site gemaakt voor mijzelf, om naar je foto’s te kunnen kijken als ik niet kan slapen, of als ik ergens moet wachten. Dan zoek ik jou op, want ik heb je altijd dicht bij mij ❤️❤️❤️❤️❤️

❤️ Diana ❤️

Je naam
noem ik hier

je naam
te weinig nog genoemd

je naam
lijkt wel vergeten

je naam
elke dag
in het kloppen van mijn hart

je naam
die mij zoveel veerkracht gaf
en nog

je naam
zo onvergetelijk 
zo lief zo verweven
met wie ik ben
met wie ik worden zal

je naam
gaat altijd 
met mij mee…….

****

( uit: om te troosten)